Dinsdagochtend had ze geen eetlust. Ze zat wel bij de eetbak, maar ze stond erbij en keek ernaar. Verder haalde ze pruttelend adem. Paniek. Omdat het al een paar dagen warm is (de temperatuur in huis loopt 's middags op tot 30°C...) dacht ik dat ze misschien een koudje had gevat door de ventilator in de huiskamer (ook al hadden de andere meiden nergens last van en staat 'ie niet direct op de kooi gericht). Omdat ze niet uit zichzelf at, Critical Care aangemaakt en met een spuitje gevoerd.
De zaak gebeld of ik een paar uurtjes kon opnemen. Dat kon. Dierenarts gebeld om een afspraak te maken. M'n ouders gebeld of ze tussen de middag even bij haar wilden gaan kijken en evt nog een keertje wilden voederen.
's Avonds naar de dierenarts gegaan, en het goede nieuws was dat het koudje niet in haar longen zat maar voor in de luchtwegen. Omdat mevrouw de laatste 2 weken in verhouding erg veel was aangekomen, ook maar even laten checken of ze misschien drachtig was... Het minder goede nieuws: ja dus. Shit.
Het minst aggressieve antibioticum meegekregen (Sulfatrim), en op hoop van zegen dan maar. Tenminste was ik nu op een bevalling voorbereid, in tegenstelling tot destijds met Bella. Al lopen overdenken wat ik met de jonkies zou doen, als ze al levend geboren zouden worden (bij Bella was dat tenslotte ook niet het geval). Zeugjes zou nog wel gaan, maar beertjes zou ik echt af moeten staan.
Thuis Pluisje antibiotica gegeven en apart in een kooi gezet, voor de zekerheid zodat ze de rest eventueel niet aan zou steken. Ik had afgesproken om naar de bios te gaan, en we hadden al kaartjes, dus toch maar gegaan. Toen ik een paar uur later weer thuiskwam, lag ze op haar rugje, pootjes uitgestrekt, al helemaal verstijfd. Ze moet dus niet lang nadat ik ben weggegaan zijn overleden.
Ma gebeld om verhaal te doen en uit te huilen. Die opperde zwangerschapsvergiftiging. De boeken erbij gehaald en ja hoor, de symptomen zijn o.a. gebrek aan eetlust (check!), depressie (ze zat maar stil op 1 plekje - check!) en spasmes (wat zou verklaren dat ze op haar rug lag - check!), en het komt eerder voor in een gevorderde zwangerschap (check!) en bij warm weer (check!). Klinkt dus vrij aannemelijk.
Arm lief klein Pluisje.
Verschillende emoties vechten om de overhand. Verdriet, omdat ze er niet meer is en dit zo onnodig was. Boosheid, omdat de fokker niet heeft voorkomen dat ze zwanger is geraakt. Teleurstelling, omdat de dierenarts niet de juiste diagnose heeft gesteld. Machteloosheid, omdat dat toch niets zou hebben uitgemaakt. Zwangerschapsvergifitiging is nl. 9 van de 10 keer fataal.
Eén troost: bij een ander baasje zou hetzelfde zijn gebeurd. En nu heb ik tenminste nog een paar weken van haar kunnen genieten.
favoriet tijdsverdrijf: op avontuur op de bank en verstoppen achter de kussens.
favorite passtime: exploring the couch and hiding behind the pillows.
andijvie eten met de andere meiden tijdens de eerste ontmoeting (5/7/08)
eating veggies with the rest of the girls on their first acquaintance (5 July 08).
kijk die pootjes eens! Lekker relaxen in de PVC-buis.
look at those paws! Relaxing in the PVC-tube.
één van haar favoriete hangplekken.
one of her favorite hangouts.
lekker relaxen op mijn arm
relaxing happily on my arm
Nothing seemed amiss. On Monday evening she was still super active and attacked her cucumbert piece with the gusto of having nearly been starved (rest assured, the opposite is the case...)
Tuesday morning she didn't have an appetite. She was sitting near the feeding bowl, but looked at it as though she didn't know what to do with it. She also breathed heavily. Panic set in. Since it's been a warm couple of days (the temperature inside goes up to 30°C, despite my efforts...), and the fan has been on a good deal of the time, I thought she might have caught a cold (although the fan isn't directed at the cage and none of the others seemed to have any problems). Fed her some Critical Care with a syringe so she would have some sustenance anyway.
Called the office whether I could go home 2 hrs early today to see the vet, which was ok. Called the vet to make an appointment. Called my parents to ask whether they could check up on her during the day, and feed her a little extra Critical Care.
Went to the vet that evening, and the good news was the cold hadn't reached her lungs and was in the upper part of her respitory tract. Since she had gained an alarming amount of weight lately (more than you would expect), I asked the vet to check whether she could possibly be pregnant... The not so good news: yes. Crap.
The vet prescribed the least aggressive antibiotics (Sulfatrim), and back home we went. At least this time I would be prepared in the event she'd go into labour, contrary to the ordeal I went through with Bella. I was even already considering what to with the litter, should they be born alive. I figured sows wouldn't be such a problem, but boars would be.
When we got home, gave Pluis her antibiotics, and put her in a seperate cage just to make sure she wouldn't infect the others. I'd made plans to go the movies, and since we already had tickets, I decided to go anyway.
When I got home after a few hours, she was on her back, paws outstretched, already rigid. She must have died shortly after I left the house.
Called my mom to tell her the news, crying. She suggested it might have been pregnancy toxaemia. Got my cavy books and looked up the symptoms: lack of appetite (check!), depression (she would just sit at 1 spot - check!) and spasms (which would explain why she was on her back - check!), and it is more likely to occur in advanced pregnancy (check!) and hot weather (check!). So this sounds quite plausible.
My poor sweet little Pluis.
Different emotions are going through me. Grief, because she's gone and this was all so unnecessary. Anger, because the breeder did not prevent this pregnancy. Disappointment, because the vet misdiagnosed her. Helplessness, because it probably wouldn't have mattered anyway. Pregnancy toxaemia is almost always fatal.
One comfort: it would have happened in anybody's care. And at least this way I got to enjoy her for a couple of weeks.
No comments:
Post a Comment