Voor mij is er weer 1 bijgekomen: het overlijden van Michael Jackson.
26 Juni trouwde een vriendin van mij. Na de trouwplechtigheid, reden een (andere) vriendin en ik naar het feest toen ze min of meer tussen neus en lippen zei: "Het is ook wat hè, van Michael." "Uh, Michael wie? Wat bedoel je?" "Nou, Michael Jackson, dat 'ie dood is!"
Ik dacht serieus dat ze een grap maakte. Want hoewel ik uiteraard niet had verwacht dat 'ie het eeuwige leven zou hebben, kwam dit volkomen onverwacht. Ik bedoel, hij was pas 50!
Vreemd genoeg doet het me meer dan ik had verwacht. Hij maakte zo'n onderdeel uit van mijn jeugd. Eén van de eerste singletjes die ik van mijn zakgeld kocht was 'We Are The World'. Op mijn 12e kreeg ik een CD-speler voor mijn verjaardag en mijn allereerste (en lange tijd enige) CD was 'BAD'. Volgens mij heb ik mijn ouders praktisch tot wanhoop gedreven, want ik heb 'm grijsgedraaid... Mijn tienerkamertje hing vol met z'n posters. Samen met diezelfde vriendin ben ik destijds naar de bioscoop geweest om 'Moonwalk' te zien. Aan het eind was een soort van concert, we keken elkaar aan en bezwoeren dat we samen naar z'n concert zouden gaan als 'ie naar Nederland zou komen. Een paar jaar later, in '92, was het zover en stonden zij, haar vriendje en ik mee te gillen in de Kuip.
Sindsdien is Michael een beetje op de achtergrond geraakt. Mijn muzikale smaak veranderde en het feit dat 'ie zich steeds aparter ging gedragen droeg er ook niet echt aan bij.
Vandaag was de herdenkingsdient in Los Angeles, die op verschillende tv-stations live werd uitgezonden. Ik geef toe, ik heb af en toe best een traantje weg moeten pinken. Het feit dat hij er niet meer is maakt me om de één of andere reden erg verdrietig...
Janet Jackson met Prince Michael, Paris en 'Blanket' (bron: Reuters)
Eén ding is zeker: als artiest was 'ie ongeëvenaard en heeft 'ie de weg vrijgemaakt voor een hele generatie (zwarte) artiesten. Gelukkig kunnen we nog genieten van zijn muzikale nalatenschap.
There are these events that, even years later, you still remember where you were when they occurred: the fall of the Berlin Wall, the death of Princess Diana, 9/11...
Recently, I had to add another one to my list: the death of Michael Jackson.
On June 26th, a friend of mine got married. After the ceremony, another friend and I drove to the party when she almost casually said: "Can you believe that about Michael?" "Um, Michael who? What do you mean?" "Well, Michael Jackson, he died yesterday!"
I seriously thought for a minute that she was kidding. Of course I'd never expected him to live forever, but this was so completely unexpected. I mean, he was only 50!
Oddly enough it has affected me more that I expected. He was such a part of my youth. One of the first records I bought from my allowance was 'We Are The World'. I got a CD-player for my 12th birthday and my very first (and for a while only) CD was 'BAD'. I must have driven my folks insane with how many times I played it... The walls in my room were covered with his posters. That same friend and I went to see 'Moonwalk' at the theater. At the end was some kind of concert scene, and we vowed to go to his concert if he were to come to the Netherlands. A few years later, in '92, she, her boyfriend and I were screaming his lyrics at the Kuip stadium.
Since then Michael has moved to the background. My musical taste changed and the fact that he started acting weirder and weirder didn't exactly help matters.
Today was the memorial service in Los Angeles, which was broadcast live at several stations. I'll admit that I got teary-eyed more than once. The fact that he is no longer here inexplicably saddens me...
One thing is certain: he was unsurpassed as an artist and paved the way for an entire generation of (black) artists. Fortunately he leaves behind an impressive musical legacy.
No comments:
Post a Comment